زیباترین حس دنیا

تلخی قهوه را زیر زبانم مزه مزه میکنم. صندلی مهندسی ام مرا در اغوش میکشید و نقش جهان نگاه مرا به سوی خودش می دزدد و فکرم را به سال اینده گره میزند.شیرینی زندگی کردن در اصفهان تلخی قهوه را از یادم میبرد و مرا به سمت درونم میکشد درونی که مانند جاده سربالاس و تازه روبه ساخت میرود.درونی که هر وقت به آن می نگرم
هر دقیقه اش مرا به انیشتین روزگارم تبدیل میکند.
راستی کنکور برای من معلمی دلسوز اما تند خوست.معلمی که در پی هر درسش فکری دارد و باید از دید ماهواره ای به آن نگاه کردم.انشالله که بتوانم از پی اموخته هایش کنکور را پاس کنم.